Wie ben ik? Jassen die niet meer passen

Je hebt een naam gekregen van je ouders. Je bent in een bepaald gezin opgegroeid met gebruiken en overtuigingen (‘normen en waarden’ vind ik een beetje een besmette term). Je komt in sociale groepen als scholen, verenigingen, vriendengroepjes met elk weer hun gebruiken en overtuigingen. Je ontwikkelt gestaag een eigen identiteit en vormt je leven. Toch? Of…𝘸𝘰𝘳𝘥 jij gevormd? En 𝘳𝘢𝘢𝘬 jij geïdentificeerd met je omgeving, met al die gebruiken en overtuigingen? En speel je bewust, en vooral onbewust, allerlei rollen. Je doet automatisch wat ‘verwacht’ wordt in een bepaalde situatie vanuit een rol en je (be)oordeelt de wereld én jezelf door die brillen.

Ben jij moeder of vader? Ben jij verpleger? Ben jij voetbaltrainer? Ben jij student? Ben jij leraar? Of nog subtieler: Ben jij sterk of angstig, hooggevoelig of spiritueel? Allemaal rollen! Natuurlijk kunnen dit karaktereigenschappen zijn, maar door ze te benoemen als ‘Ik ben zus of zo’, stap je er volledig in. 
Gaan dingen in die rollen goed, dan ben je blij en gelukkig. Gaat het wat minder, dan raak je gefrustreerd, boos of verdrietig. Als je daar eens op ‘uitzoomt’, dan zie je dat je mogelijk verstrikt bent geraakt in de rol. Hierdoor laat je de omgeving en de omstandigheden bepalen hoe jij je voelt. Als dit blije gevoelens zijn, dan is het vervullend. Wanneer het negatieve gevoelens oplevert, dan is het lastig uit te zoomen en ligt de ‘schuld’ of oorzaak van jouw negatieve gevoel buiten jezelf. Wat er gebeurt is dat je vereenzelvigd bent met een rol op dat moment en je gebruiken en overtuigingen. Als dat langdurig, jaren en jaren, gebeurt, dan bouwt stress zich op in je lichaam en ben je niet goed meer in staat te ‘ontstressen’. Mensen vallen uit, raken in burn-outs (wat zeker ook met nog wat andere factoren te maken heeft) of stellen zich minimaal de vraag: “Wie ben ik eigenlijk?” of “Ik weet niet wat ik nog wil in het leven?”. Dit zijn de juiste vragen om te stellen, want ze gaan over de jassen die niet meer passen. Ook al weet jouw hoofd dat nog niet; jouw ‘wezen’, je hart, of hoe je het ook wilt noemen, weet het namelijk al wel.